Dziś zaczyna się kalendarzowe lato! A jak lato, to upały. Wszyscy szukamy cienia lub klimatyzowanego pomieszczenia. Alternatywą jest z pewnością wizyta na jednym z kilku działających w mieście kąpielisk. Nie inaczej było także w dziewiętnastowiecznym Wrocławiu. Ówcześni breslauerzy w upalne dni chętni korzystali głównie z licznych rzecznych basenów.

Pod koniec XIX w. jednym z nich było kąpielisko F. A. Straussa zwane także Kaiser Friedrich-Bad, które zlokalizowany było na rzece Oławie (na wysokości dzisiejszej remizy strażackiej przy ulicy Krakowskiej).


Pierwsze założenie w tym miejscu powstało z inicjatywy niejakiego Spritzera, prawdopodobnie już w latach 60. XX w. i z początku zgodnie z ówczesną surową obyczajowością składało się z ogrodzonych od siebie części przeznaczonych dla pań i panów oraz dwóch osobnych prostokątnych pomostów o wymiarach 30 na 5,9 m.  Przebieralnie i budynek administracyjny usytuowane były w budynkach wzdłuż prowadzącej do kompleksu Wiesenstrasse (ul. Młoda). Na basenie można było nie tylko zażywać kąpieli, lecz także uczyć się pływać, co miało budować hart ducha i tężyznę fizyczną pruskiej młodzieży. W 1873 r. część kąpieliska przeznaczona dla mężczyzn została otoczona od strony rzeki pomostem w kształcie podkowy, na części którego umieszczono przebieralnie. Autorem projektu i wykonawcą był zamieszkały w pobliżu mistrz murarski Joseph Morawe. W latach 80. XIX w. nowym właścicielem obiektu został Max Kerber, który w następnych latach dokonał rozbudowy zakładu, oraz prawdopodobnie zlecił także przebudowę pomostów. W 1899 r. na nabrzeżu powstał nowy budynek przebieralni.

Jak możemy zobaczyć na pięknej kartce litograficznej wydanej przez miejscowego przedsiębiorcę Paula Springera, na przełomie XIX i XX w. w czasach, gdy jej właścicielem był F. A. Strauss, posadowiona na beczkach niecka basenowa  posiadała pomost w kształcie podkowy, na którym znajdowały się przebieralnie oraz wieża zwieńczona hełmem z charakterystyczną flagą. Kolejnymi elementami była, wyposażona w trampolinę, wieża do skoków oraz odgrodzony od głównego kąpieliska basen dla nieumiejących pływać. Na początku XX w. właściciel kąpieliska podpisał z władzami szkolnymi umowę, na mocy której, we wtorki i w czwartki z kąpieli mogli korzystać bezpłatnie uczniowie wrocławskich szkół. W godzinach porannych od 8 do 10 pływały przedstawicielki płci pięknej, a następnie aż do godzin zamknięcia obiektu – chłopcy. W 1908 r. wspomniany Strauss zlecił mistrzom murarskim Ernstowi i Karlowi Isaakom kolejną rozbudowę i modernizację basenu. Kąpielisko z powodzeniem funkcjonowało do lat 20. XX w. W tym czasie było ono jednak nieco przestarzałe, a ostatecznie jego byt ekonomiczny został podkopany po stworzeniu rozlewiska Oławy i wytyczeniu w jego części dużego kąpieliska zwanego Ohle Strandbad. W kolejnych latach basen został rozebrany.


Tekst i pocztówka ze zbiorów Mariusza Kotkowskiego